Badania magnetyczno-proszkowe (MT)
Metoda magnetyczna pozwala na wykrycie najbardziej niebezpiecznych nieciągłości powierzchniowych i podpowierzchniowych:
- pęknięcia zmęczeniowe, kuźnicze, szlifierskie, hartownicze
- przyklejenia
- pęknięcia spawalnicze
- zawalcowania
- naderwania
- zakucia
- wtrącenia niemetaliczne (pęcherze)
Metoda ta polega na magnesowaniu badanego elementu oraz wykrywaniu magnetycznego pola rozproszenia, pojawiającego się w miejscu występowania nieciągłości. Metoda ta ma zastosowanie jedynie względem obiektów wykonanych z materiałów ferromagnetycznych, obrabianych plastycznie, spawanych, obrabianych termicznie (np. poszycia statków, wały, osie, czopy, przekładnie zębate, itp.). W badaniach magnetyczno-proszkowych możliwe jest wykrywanie nieciągłości powierzchniowo otwartych oraz podpowierzchniowych do głębokości ok. 3 mm. W przeciwieństwie do badań penetracyjnych PT badania magnetyczne mogą być wykonywane na obiektach posiadających powłokę malarską, nieprzekraczającą jednak 40 μm (np. konstrukcje z podkładem antykorozyjnym)